...

چکاچاک خنده هایت مثله می کند بومِ هستیم را. مانده ام این بوم پاره پاره را کجا پنهان کنم، مصون از گزند وقاحتِ معصومانۀ آسمان و نَفَسِ نیستی زمین.

کفِ بی بیراهه

نشسته بودی،
انتهای همه بیراهه های کفِ دستم
و ناگزیری خودِ سرنوشت بود.
آن روز را می گویم
آن روز که همه جا تنگ آغوشم بودی
توی مترو، پشت بام
حتی اتاق رئیس.
چه سخت شده بود لباس پوشیدن!

***

حالا با کف های سوخته،

تنها نشان مانده
-بر این کفِ سوخته  ی بی بیراهه-
بوی سوختگی است،
و مسافری سرگردان
در پهنه ای به گنگی طالع سوخته اش.